2002 - De Les
Een komiek drama van Eugène Ionesco in een regie van Jan Wils.
In dit stuk geeft een professor les aan een meisje; zij wil worden voorbereid op het "doctoraat in het algemeen".
De professor put zich uit in verleidingsmanoeuvres om zich meester te maken van de geest van zijn leerlinge. De les begint als een komisch spel, een vrolijke karikatuur, maar evolueert naar dodelijke ernst wanneer de leerlinge zich aan de bezwerende invloed van de professor tracht te onttrekken.
Spijbelen om te overleven, in een acrobatische onemanshow op de rand van het ravijn.
Regie
Decor
Licht
Kostuums
Assistentie
Affiche
Vertaling
Felix Arons
Voorstellingen
26 april 2002 20:30u (Vrijdag)
1 mei 2002 20:30u (Woensdag)
3 mei 2002 20:30u (Vrijdag)
4 mei 2002 20:30u (Zaterdag)
CC De Oude Pastorij, Dreef, Essen
25 oktober 2002 20:00u (Vrijdag)
26 oktober 2002 20:00u (Zaterdag)
De Zoeten Inval, Kapellensteenweg 157, Kalmthout
De Les
"Uitstekend, juffrouw... kunnen we dan beginnen?"
Wanneer begint de les? Wanneer zal de les ophouden?
De les is lang. Leerlingen worden professoren, arbeiders en bedienden, politici, magistraten, militairen en ze worden..., zeer goed juffrouw, bedrijfsleiders met een scherpe "s".
Spijbelen om te overleven in een acrobatische onemanshow op de rand van het ravijn.
Laten we verder gaan!
Words
POLONIUS: What do you read, my lord?
HAMLET: Words, words, words.
Shakespeare
De auteur
Eugène Ionesco
(eig. Eugen Jonescu; 1912-1994)
Roemeens-Frans toneelschrijver. Ionesco was een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het absurd toneel.
In zijn vroege eenakters, waaronder "La cantatrice chauve" (1950) en "La leçon" (1951), maakte hij gebruik van clichés en nonsens om de absurditeit van het menselijk bestaan uit te beelden.
Ook wordt soms een belangrijke rol gespeeld door bepaalde voorwerpen, die zich in het verloop van de handeling hoe langer hoe sneller in aantal uitbreiden, zoals stoelen in "Les chaises" (1952), koffiekopjes in "Victimes du devoir" (1953) en meubels in "Le nouveau locataire" (1955). Aanvankelijk werkt dit komisch, maar gaandeweg krijgt het iets angstaanjagends.
Grote bekendheid kreeg Ionesco pas met vier avondvullende stukken waarin Bérenger optreedt, een sympathiek, "menselijk" personage, waarmee de toeschouwer zich gemakkelijk kan identificeren: "Tueur sans gages" (1958), "Rhinocéros" (1959), "Le piéton de l'air" (1962) en "Le roi se meurt" (1962).
In 1970 werd hij gekozen als lid van de Académie Française.
Bron: Softkey's Nederlandstalige Encyclopedie
